De cavia is dood, lang leve de cavia!  – Stil staan om verder te komen

Wat een week was het, afgelopen week. Een week van afscheid, een week van nieuw begin, een week van verdriet, een week van blijdschap en hoop. Niet één, maar twee cavia’s die binnen 5 dagen naar de eeuwige speelweides zijn vertrokken. Hartverscheurend verdriet bij de kinderen. En tegelijkertijd grote blijdschap vanwege twee nieuwe cavia’s. Ik heb me verbaasd over de natuurlijke balans die kinderen weten te vinden tussen intens verdrietig zijn en blij zijn, en dat ook nog op hetzelfde moment.

Verdrietig en blij tegelijk

Op dezelfde dag dat cavia Evertje dood in z’n kooi lag, wilden de kids graag een nieuw caviavriendinnetje voor cavia Bobby kopen. “Is dat niet te snel?”, vroeg ik me af. Hebben we dan wel genoeg aandacht voor verdrietig zijn en afscheid nemen? Dat moet toch éérst, voordat je verder gaat? Tot ik me realiseerde dat dat wellicht veel meer over mij (en vele volwassenen met mij) zegt, dan over de kinderen.

Op de één of andere manier zijn wij blijkbaar die natuurlijke balans kwijtgeraakt, met als gevolg dat we óf op het verdriet focussen óf op het nieuwe leuke. Ik zie ze in mijn coachingpraktijk dagelijks voorbij komen: De leidinggevende die vastloopt in zijn nieuwe rol, juist omdat hij er zich vol enthousiasme op gestort heeft zonder even stil te staan. Of de professional die maar niet wegkomt van de plek die hem alleen maar stress en onrust oplevert, maar die (nog) niet in staat is om de volgende stap, naar het leuke, te nemen.

Stilstaan om verder te gaan

De enthousiasteling laat ik stilstaan en achterom kijken. Ontdekken wat hij nog los te laten heeft. Daar schreef ik bijvoorbeeld ook over in mijn blog “Pak op en zet neer die vrouw”. De vastzitter laat ik stilstaan en vooruitkijken; een blik werpen op wat er voor moois mogelijk zou zijn als hij wel de leerervaringen, maar niet de frustratie meeneemt. En ergens in dat proces vinden ze dan beide de balans tussen afscheid nemen en focussen op het nieuwe. Mooi vak heb ik toch.

De kinderen heb ik maar gewoon gevolgd en vertrouwd. Ruimte geven voor verdriet, ruimte geven om afscheid te nemen en een mooi grafje te maken, en ruimte geven voor de blijdschap en liefde voor de nieuwe cavia. Dat doen ze goed. Nu wij nog.

Heb je nu het idee dat het jou zou kunnen helpen om even stil te staan? Bel me gerust, dan doen we dat samen. Met vriendelijke groet,

Sandra